- Home
- Co zobaczyć
- Kościół św. Szczepana
Opis
Kościół Santo Stefano della Spezia - Marinasco jest kościołem katolickim i stoi na wzgórzu o tej samej nazwie, z którego wychodzi na północ miasta. Plac kościoła jest w rzeczywistości balkonem zawieszonym nad miastem, z widokiem na morze i panoramą, która zmienia się w każdej godzinie dnia dzięki zmianie światła i po zachodzie słońca ożywa tysiącem małych świateł.
Jest to jeden z pięciu kościołów parafialnych, które wychodzą na Zatokę La Spezia, prawdopodobnie starożytne organizmy terytorialne, które, jeśli nie pochodzą z czasów prehistorycznych, z pewnością należą do późnoromańskiego systemu pogańskiego. Marinasco interesowało się całym północno-zachodnim obszarem Zatoki, oppidum było starożytnym zamkiem Vesigna, w którym obecnie znajduje się fort Castellazzo; port był (Giustiniani) San Vito di Marola, gdzie znaleziska archeologiczne pokazują nie tylko obecność bizantyjską i rzymską, ale prawdopodobnie z epoki brązu. Starożytna droga łączyła ziemie Zatoki z San Venerio - Arcola i Padivarma (Beverino), gdzie droga spotykała się z Romeą biegnącą wzdłuż biegu Vara bezpośrednio do Brugnato.
Według Ubaldo Formentini (historyczna La Spezia) nazwa Marinasco wywodzi się od starszej formy Marnasco, która nie odnosi się do znaczenia „mariny” i prawdopodobnie nawet do mons arimannorum, ale do toponimu Marne obecnego w Galii. Dzielnica Marinasco na zachodzie przekroczyła granice Zatoki, dotarła do Cinque Terre, w tym do terytoriów Riomaggiore, Manarola i prawdopodobnie również do Portovenere, w rzeczywistości w Kodeksie Pelavicino (opublikowanym w 1912 r. W Proceedings of the Ligurian Society of Homeland History of Genoa) pamiętał bańkę Anastasio IV (1154), w której ad eccelsiam S. Petri w Portu Veneris podąża za plebem de Marnasco prawie jako znak przynależności.
Pierwsza pewna wiadomość o parafii Marinasco sięga 950 roku, kiedy pewien notariusz Teoprando rogatore i prawnik Gerardo z San Maria, kościół Luni, opracowali akt, który został również podpisany przez arcykapłana Berulfo z Marinasco, archidiakona Lamberto i kapłan i kantor Anselmo. Inny późniejszy raport (1094) przypomina imię arcykapłana Azone, który podpisał dokument, którym markiz Oberto i jego matka Contessa Giulietta, wdowa po markizie Alberto Ruffo d'Este, podarowali klasztor San Venerio del Tino, co mieli w Marnasco iuxta plebem Sancti Stephani. Warto zauważyć, że w darowiznie mówimy o dobrach przekazywanych „zgodnie z Prawem Longobardów”, dokumentujących to legalne przetrwanie podczas Imperium Franków.
Obecny kościół w historycznym centrum Marinasco nie jest wcześniejszy niż XIII wiek, ale odnotowano materiał „prymitywnego” budynku, ponieważ ziemia jest niestabilna, zbudowano mur, który powstał z obecnego placu; podobnie jak dzwonnica, zbudowana w 1780 r. w celu wsparcia budynku i wykorzystana, ze względu na swoje żywe kolory, jako punkt odniesienia w kontroli kompasów łodzi zatoki.
Zewnętrzna strona kościoła znajduje się w kwadratowych ciągach piaskowca uzyskanych z pobliskich wzgórz Vadipino i Caselli, podczas gdy inne, z niebieskawego wapienia, uzyskane z pierwszego budynku pochodzą z pobliskiego Monte Parodi.
Kościół jako całość jest gotycki cystersów, podkreślony przez piaskowcowe łuki bocznych drzwi wejściowych, a centralne drzwi, wewnątrz starożytnej absydy, przedstawiają romańskie pozostałości. Boczne drzwi, teraz ozdobione brązami Pietro Raveccy, mają małą głowę i kształty baranka, lwa i innego niezidentyfikowanego zwierzęcia w architrawie; po prawej stronie znajduje się stolica wyrzeźbiona czcionką wody święconej.
Pod koniec XVIII wieku ze względów bezpieczeństwa statycznego kościół został „odwrócony”; fasada została wyburzona, zbudowano obecną absydę, gdzie umieszczono chór i ołtarz, a pronaos uzyskano od starożytnej absydy. W zburzonej fasadzie lub na ołtarzu znajdował się marmurowy tabernakulum z XIII wieku, z którego uratowano Madonnę, zapisaną teraz na baptysterium, przypisaną do szkoły Nino Pisano. Kościół w kształcie bazyliki ma trzy nawy podzielone przez cztery filary, które obejmują cztery kolumny z piaskowca; te utrzymują romańskie łuki prawdopodobnie także w piaskowcu, ale ukryte w barokowej dekoracji z 1780 roku.
Wewnątrz świętych obrazów i Via Crucis sięga XVIII wieku. Wanna baptysterium pochodzi z 1463 r.
Na uwagę Madonny w białym marmurze zasługuje metr wysokości: Maria trzyma Dziecię lewym ramieniem, które z kolei trzyma małego ptaszka w ręku; w prawej ręce Madonny, ukwiecona gałąź ze śladami koloru; na czubku dziewicy korona, podczas gdy płaszcz, który schodzi z tyłu i owija go z przodu, graniczy z fryzem; spódnica jest zapinana w pasie za pomocą paska na piersi w kształcie kwiatu
Jest to jeden z pięciu kościołów parafialnych, które wychodzą na Zatokę La Spezia, prawdopodobnie starożytne organizmy terytorialne, które, jeśli nie pochodzą z czasów prehistorycznych, z pewnością należą do późnoromańskiego systemu pogańskiego. Marinasco interesowało się całym północno-zachodnim obszarem Zatoki, oppidum było starożytnym zamkiem Vesigna, w którym obecnie znajduje się fort Castellazzo; port był (Giustiniani) San Vito di Marola, gdzie znaleziska archeologiczne pokazują nie tylko obecność bizantyjską i rzymską, ale prawdopodobnie z epoki brązu. Starożytna droga łączyła ziemie Zatoki z San Venerio - Arcola i Padivarma (Beverino), gdzie droga spotykała się z Romeą biegnącą wzdłuż biegu Vara bezpośrednio do Brugnato.
Według Ubaldo Formentini (historyczna La Spezia) nazwa Marinasco wywodzi się od starszej formy Marnasco, która nie odnosi się do znaczenia „mariny” i prawdopodobnie nawet do mons arimannorum, ale do toponimu Marne obecnego w Galii. Dzielnica Marinasco na zachodzie przekroczyła granice Zatoki, dotarła do Cinque Terre, w tym do terytoriów Riomaggiore, Manarola i prawdopodobnie również do Portovenere, w rzeczywistości w Kodeksie Pelavicino (opublikowanym w 1912 r. W Proceedings of the Ligurian Society of Homeland History of Genoa) pamiętał bańkę Anastasio IV (1154), w której ad eccelsiam S. Petri w Portu Veneris podąża za plebem de Marnasco prawie jako znak przynależności.
Pierwsza pewna wiadomość o parafii Marinasco sięga 950 roku, kiedy pewien notariusz Teoprando rogatore i prawnik Gerardo z San Maria, kościół Luni, opracowali akt, który został również podpisany przez arcykapłana Berulfo z Marinasco, archidiakona Lamberto i kapłan i kantor Anselmo. Inny późniejszy raport (1094) przypomina imię arcykapłana Azone, który podpisał dokument, którym markiz Oberto i jego matka Contessa Giulietta, wdowa po markizie Alberto Ruffo d'Este, podarowali klasztor San Venerio del Tino, co mieli w Marnasco iuxta plebem Sancti Stephani. Warto zauważyć, że w darowiznie mówimy o dobrach przekazywanych „zgodnie z Prawem Longobardów”, dokumentujących to legalne przetrwanie podczas Imperium Franków.
Obecny kościół w historycznym centrum Marinasco nie jest wcześniejszy niż XIII wiek, ale odnotowano materiał „prymitywnego” budynku, ponieważ ziemia jest niestabilna, zbudowano mur, który powstał z obecnego placu; podobnie jak dzwonnica, zbudowana w 1780 r. w celu wsparcia budynku i wykorzystana, ze względu na swoje żywe kolory, jako punkt odniesienia w kontroli kompasów łodzi zatoki.
Zewnętrzna strona kościoła znajduje się w kwadratowych ciągach piaskowca uzyskanych z pobliskich wzgórz Vadipino i Caselli, podczas gdy inne, z niebieskawego wapienia, uzyskane z pierwszego budynku pochodzą z pobliskiego Monte Parodi.
Kościół jako całość jest gotycki cystersów, podkreślony przez piaskowcowe łuki bocznych drzwi wejściowych, a centralne drzwi, wewnątrz starożytnej absydy, przedstawiają romańskie pozostałości. Boczne drzwi, teraz ozdobione brązami Pietro Raveccy, mają małą głowę i kształty baranka, lwa i innego niezidentyfikowanego zwierzęcia w architrawie; po prawej stronie znajduje się stolica wyrzeźbiona czcionką wody święconej.
Pod koniec XVIII wieku ze względów bezpieczeństwa statycznego kościół został „odwrócony”; fasada została wyburzona, zbudowano obecną absydę, gdzie umieszczono chór i ołtarz, a pronaos uzyskano od starożytnej absydy. W zburzonej fasadzie lub na ołtarzu znajdował się marmurowy tabernakulum z XIII wieku, z którego uratowano Madonnę, zapisaną teraz na baptysterium, przypisaną do szkoły Nino Pisano. Kościół w kształcie bazyliki ma trzy nawy podzielone przez cztery filary, które obejmują cztery kolumny z piaskowca; te utrzymują romańskie łuki prawdopodobnie także w piaskowcu, ale ukryte w barokowej dekoracji z 1780 roku.
Wewnątrz świętych obrazów i Via Crucis sięga XVIII wieku. Wanna baptysterium pochodzi z 1463 r.
Na uwagę Madonny w białym marmurze zasługuje metr wysokości: Maria trzyma Dziecię lewym ramieniem, które z kolei trzyma małego ptaszka w ręku; w prawej ręce Madonny, ukwiecona gałąź ze śladami koloru; na czubku dziewicy korona, podczas gdy płaszcz, który schodzi z tyłu i owija go z przodu, graniczy z fryzem; spódnica jest zapinana w pasie za pomocą paska na piersi w kształcie kwiatu